Ik had het woordje “Americana” maar net ingetikt, toen het door mijn hoofd ging dat dat etiket eigenlijk helemaal ontoereikend is voor wat je te horen krijgt op deze nieuwe en derde soloplaat van deze zangeres en gitariste, die Chicago als thuisbasis heeft.Naarmate ik de plaat vaker ging beluisteren de voorbije weken, werd het palet van mogelijke omschrijvingen breder en breder: “singer-songwriter” had gekund, maar net zo goed waren “soul”, “groove” en “melodie” helemaal op hun plaats geweest. En al staat de plaat om begrijpelijke redenen op naam van de zangeres, het is ook en vooral een band-plaat geworden.

Even situeren: Nikki O’Neill is op en top Amerikaans, maar ze heeft wel Russisch en Pools bloed door de aderen stromen, via moeder en grootmoeder. Tel daarbij op dat ze een flink deel van haar leven in Stockholm woonde en je weet meteen dat je niet direct te maken hebt met het soort Amerikaan dat denkt dat Brussel een land is en dat je Parijs, Londen en Amsterdam in één dag kunt bezoeken., maar dit terzijde. Van Stockholm ging het voor Nikki naar New York, waar ze in verschillende bands speelde en, nadat ze “onderweg” drummer Rich Lackowski ontmoet had, verkasten ze samen naar LA. Ze zijn intussen dus een koppel en flink getrouwd, zoals u al kon vermoeden. Covid maakte het toeren in en om LA nogal onmogelijk en dus verhuisden de twee naar Chicago, waar Rich vandaan kwam en zo duurde het nog even voor deze plaat er kon komen: verhuizen en je inwerken in een nieuwe stad vraagt wat tijd en staat haaks op liedjes schrijven, althans voor Nikki.

Nu is de plaat er toch en ze klinkt bepaald straf vanaf de aan Al Green herinnerende opener “Drive”, maar vooral vanaf het rockende “Rainbow in the Cloud” krijg je een mooie staalkaart van wat O’Neill allemaal in zich heeft, als zangeres en als liedjesschrijfster. Een “break up-ballad” als” Live Like You’ve Just Begun” hoor je slechts zelden en zoiets blijft meteen “plakken”. De teugels worden wat gevierd -of net niet- met “I just Knew” worden heerlijke orgelklanken van Teddy Myers van stal gehaald en “I Wish The Sun Could Shine On Me” swingt een heel eind weg. Dan ben je pas ongeveer halfweg en heb je nog niet één minder nummer gehoord.

En dan moet de groove van ”LA In The Morning (Every Time)” nog komen…Ik zou alle elf de songs kunnen overlopen, maar daarvoor ontbreekt de ruimte, al wil ik wel nog wijzen op “A space to Dream”, pure seventies-soul met een aartsmoeilijke zangpartij en op “Square One” een ballad die recht naar je hart gaat zonder melig te worden. Afsluiter is een eerste take van het wellicht redelijk autobiografische “Newcomer Blues”, waarmee O’Neill de plaat heel mooi neerlegt: op die manier is ze “af” en hoeft er niks meer aan toegevoegd te worden. Samengevat: een heel knappe, doorleefde en bijzonder gevarieerde plaat van een dame die alles heeft om het helemaal te maken.

(Dani Heyvaert)